Een aantal familieleden liet daarop bloed testen van zichzelf, van hun kinderen.
De vijfjarige dochter van mijn nichtje, met zichtbare autistische trekken, had een flink B12 tekort.
De huisarts schreef in overleg met de kinderarts smelttabletten voor. Injecties zouden te belastend zijn voor het kind (!). Nader onderzoek is niet gedaan en dus is niet bekend of dit meisje een opnamestoornis heeft.
Ik schrijf dit omdat zij mogelijk een verkeerde behandeling krijgt, misschien nooit volledig herstelt, of zelfs verder beschadigd raakt in haar ontwikkeling, en op latere leeftijd nog meer (ernstige) klachten krijgt, die niet gerelateerd worden aan een B12 tekort.
Hier had ik slapeloze nachten van, want behalve advies geven en het boek 'Is het misschien vitamine B12 tekort' van Sally Pacholok, kon ik niets doen.
Twee andere familieleden gingen naar de orthomoleculair geneeskundige. Een van hen was vaak moe, had vage klachten en kreeg tijdens haar zwangerschap de diagnose 'bekkeninstabiliteit'.
De ander had al jaren o.a. ernstige darmproblemen.
Beide hadden een B12 tekort en kregen injecties. Ook bij hen is echter geen onderzoek gedaan naar een mogelijke auto immuunziekte/opnamestoornis.
Beide injecteren onderhuids.
Bij een opnameprobleem wordt de B12 niet meer in de lever opgeslagen, zoals dat wel het geval is bij een gezond iemand.
De injectie moet daarom liefst intramusculair (in de spier) gezet worden, in de bil of het bovenbeen.
De spier dient als een tijdelijk depot van waaruit de B12 zich geleidelijk door het lichaam verspreidt.
Het blijft echter 'injecteren in een lekke emmer', zoals de beheerster schrijft van de Facebookpagina B12 tekort, de vergeten ziekte.
De B12 in de spier wordt namelijk in relatief korte tijd opgebruikt. Bij de een is dat binnen een dag of een paar dagen, bij de ander is dat binnen een week of een paar weken, en bij een aantal is dat binnen een maand of een paar maanden.
Waarom het bij de een sneller is verbruikt dan bij de ander, is (nog) niet bekend.
Misschien kan het B12 instituut in Rotterdam hier mettertijd antwoord op geven.
Ik dacht steeds vaker terug aan mijn vader.
Ik herinnerde mij dat hij talloze jaren regelmatig klaagde over schokkende benen, en dat zijn onderbenen continu jeukten. 'Alsof er mieren in rondlopen,' zei hij. Verder had hij een raar uitziende tong en een metaalsmaak in zijn mond.
Mijn vader kon ook slecht tegen licht, hield zijn ogen vaak toegeknepen en droeg bij het minste of geringste een zonnebril. Zijn handen beefden voortdurend.
Mijn vader was altijd moe en voelde zich 'raar', zoals hij zei. Mijn vader verdroeg geen melkproducten en moest altijd licht eten.
Je zag echter niets aan hem, behalve dan dat hij een wat gele huidskleur had.
Wat moest mijn vader zich alleen en onbegrepen hebben gevoeld toen niemand zijn klachten serieus nam. Ik kon wel huilen. Wat had ik graag tegen hem willen zeggen dat ik nu wist hoe hij zich al die jaren had gevoeld.
Met mijn opgedane kennis van de site van Hendrik de Jong, begreep ik dat mijn vader jaren voor zijn dood al (neurologische) klachten had door een ernstig B12 tekort.
Ik wist dat hij wel eens een injectie had gekregen maar volgens zijn huisarts (mijn oude huisars), was dat omdat hij een maagoperatie had ondergaan in 1956, vlak na mijn geboorte.
Ik begreep dat er nooit was onderzocht of er misschien nog een andere oorzaak was van zijn B12 tekort.
Deze huisarts, die mij vertelde dat ik met een waarde van 500 voldoende had voor mijn hele leven, was er ook bij mijn vader van uit gegaan dat hij na een of twee injecties weer voldoende B12 had voor de rest van zijn leven.
De klachten die mijn vader had, heeft hij nooit herkend. Ze werden afgedaan als psychisch.
Mijn vader werd levend begraven … onder de Valium, die ook mij ruimhartig was voorgeschreven, al vanaf mijn zeventiende. Ik was echter afgekickt, hij niet.
Zoals ik in het begin van mijn verhaal schreef, kreeg mijn vader hartproblemen, net als mijn maatje.
Hij werd succesvol aan zijn hart geopereerd, maar al gauw bleek dat hij ook nog longkanker had.
Hij stierf op 69-jarige leeftijd, na jaren van ziek zijn en een akelig sterfbed, op 17 januari 1994.
Heit, ik heb je beloofd dat ik je zou rehabiliteren. Bij deze …
Ik hâld fan dy.
-o-o-o-o-o-o-o-o-
wordt vervolgd)