Mijn maatje hield oogproblemen. De oogarts vond geen oorzaak, net zo min als de neuroloog. Er werd gedacht aan een bloedvatafsluiting, ondanks dat hij al jaren bloedverdunners slikte. Hij kreeg injecties in zijn oog die 'misschien zouden helpen'. Dat deden ze niet, ze waren wel enorm pijnlijk. Zó pijnlijk dat hij ermee stopte toen er weken later nog geen enkele verbetering optrad.
Omdat hij ook verder nogal wat klachten had en erg moe was, ging hij naar mijn orthomoleculair geneeskundige. Die constateerde ook bij hem een B12 tekort en gaf hem hoog gedoseerde smelttabletten.
Daar knapte hij van op. Zelfs zoveel, dat hij in staat was met een paar fotovrienden naar Noorwegen af te reizen om het Noorderlicht te fotograferen.
Toch kwam de vermoeidheid na verloop van tijd terug en begon hij steeds slechter te lopen. Ook had hij het weer vaker benauwd en werd hij opnieuw afwezig. Hij kreeg problemen met fel licht, met witte wanden en met geluiden. Het geluid van de tv zette hij telkens uit. Zijn stem klonk krachteloos en hij hoestte vaak. Er zat geen fut meer in en hij had rugpijn.
Uit bloedonderzoek kwam niets bijzonders en zijn B12 was ruim 6000 pmol/l.
Hoog genoeg, toch twijfelde ik. Zijn klachten leken zo op die van mij.
Ik zocht mijn heil weer op internet.
Daar las ik dat het vaker gebeurde dat bij iemand de B12 tabletten eerst leken te werken maar dat na verloop van tijd toch klachten terugkwamen en zelfs toenamen. De verklaring hiervoor zou zijn, dat de waarde in het bloed wel steeg maar dat de B12 niet in de weefsels terechtkwam.
Hier konden we alleen achter komen wanneer hij de smelttabletten zou laten staan.
De pijn in zijn rug verergerde. Omdat hij een jaar eerder van een trapje was gevallen en daarbij o.a. zijn rugwervel had gebroken, schoven we het daar op.
Van de huisarts kreeg hij Tramadol. Dat hielp niet. De dosis werd opgehoogd. Hij kreeg veel last van de bijwerkingen. Ook klaagde hij over zijn benen en heupen. Hij zei het gevoel te hebben dat hij met zijn linkervoet ergens tegenaan kwam wanneer hij liep.
Uiteindelijk kreeg hij zoveel pijn dat hij bij de pijnbestrijding terechtkwam omdat niemand iets kon vinden op de foto's en de scans die werden gemaakt. Hij kwam nauwelijks nog zijn bed uit.
De arts van de pijnbestrijding schreef een Tens voor, maar die gaf geen verlichting.
Op onze vaste kaartavond legde hij klaver 1,2 en 4 op tafel, als zijnde een serie. Wij dachten dat hij de draak met ons stak, zoals hij wel vaker deed.
Al snel werd echter duidelijk dat hij echt niet zag dat dit niet klopte.
'Het is toch goed zo?' zei hij.
Wij konden praten als Brugman, hij zag niet dat er nog een 3 tussen hoorde.
'Ik begrijp het niet,' zei hij.
Ook na onze uitleg, dat daar nog een 3 tussen moest, snapte hij het niet.
Hij bleef maar herhalen: 'Ik begrijp jullie niet.'
Even dachten we dat de Tramadol de oorzaak was van zijn verwarring, maar hun opgeroepen huisarts zei dat het hem eerder iets neurologisch leek.
Ik vroeg de arts of de B12 hier nog iets mee te maken kon hebben. Hij wuifde dat weg omdat de B12 hoog was. De waarde was toen net iets boven de 600.
Op dat moment begreep ik dat mijn maatje de smelttabletten had laten staan en dat in een paar maanden tijd de waarde van boven de 6000 was gedaald naar ruim 600. Ik was er vrij zeker van dat zijn klachten kwamen van een B12 tekort, ondanks de waarde.
De arts was geïrriteerd toen ik dat voorzichtig opmerkte en gaf aan dat ook hij tabletten voorschreef bij een tekort. Maar bij mijn maatje was geen sprake van een tekort, zei hij.
Ik voelde aan dat een discussie hierover geen zin had.
De arts vertrok en zou een verwijzing klaarleggen voor de neuroloog.
Mijn maatje wilde diezelfde avond nog een brief typen op de laptop. Het lukte hem niet de letters te vinden om woorden te maken. Zijn handen zweefden boven de toetsen en opnieuw zei hij: 'Ik snap het niet. Wil jij de brief typen? Ik snap het niet, ik weet niet meer hoe het moet.'
Het kwam mij bekend voor. Ik was er nu helemaal van overtuigd dat hij B12 injecties nodig had.
Wetend dat de arts hem die niet zou geven, stelde ik voor dat ik dat ging doen, onder het mom van: 'baat het niet, het schaadt ook niet'.
Ik had een EpiPen voor het geval dat hij in het onwaarschijnlijkste geval een anafylactische shock zou krijgen.
Ik haalde mijn spullen op en zette de injectie.
De B12 werkte bij mijn maatje echter niet zo snel als bij mij.
Had ik anderhalf uur na de injectie al resultaat, bij mijn maatje duurde het bijna drie dagen voordat er iets veranderde.
Anderhalve week (en drie injecties) later reageerde mijn maatje weer normaal.
Omdat hij nog steeds zoveel rugpijn had, dat hij bijna niet uit bed kon komen, vroeg ik op internet of iemand tips had tegen de pijn.
Ik kreeg het advies wietolie te proberen.
Al na een paar dagen werkte de wietolie in combinatie met de injecties zo goed dat mijn maatje voor het eerst sinds jaren zonder pijn door het leven ging.
Hij kocht een rollator en met dat hulpmiddel kon hij weer lopen.
Omdat mijn maatje bloedverdunners kreeg en ik in zijn bilspier moest injecteren vroeg ik om raad - wederom op internet.
Ik kreeg antwoord van twee trombosedienstmedewerkers. Zij waren net als ik lid van de besloten Facebookgroep B12 tekort, de vergeten ziekte.
Hun advies was om niet meer dan 1 ml intra musculair (in de spier) te injecteren. Elke keer wanneer ik injecteerde moest ik vooraf contact opnemen met de trombosedienst waar mijn maatje zijn bloed liet prikken. De INR waarde (dikte van het bloed) moest liefst tussen de 2 en de 3 liggen.
Mijn maatje had intussen contact opgenomen met zijn huisarts en bracht hem informatie over de B12. Hij gaf aan voortaan B12 injecties te willen. De arts werd kwaad en weigerde in eerste instantie. Daarna mocht hij ze toch, want, ik citeer mijn vrienden: 'Oudere artsen (in ziekenhuizen) nemen zelf ook B12 injecties om zich wat fitter te voelen.'
Mijn maatje zei dat hij iemand kende die hem thuis kon injecteren. Dat was geen probleem, en hij kreeg de nodige ampullen voorgeschreven.
De ampullen van de huisarts waren echter 2 ml.
De ampullen die ik had, kwamen uit Duitsland en daarin zat 1 ml.
In overleg met mijn vrienden besloot ik daarom mijn ampullen te gebruiken en niet die van de huisarts.
De trombosedienst verleende alle medewerking.
Ondertussen had ik zelf een groot probleem.
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
wordt vervolgd)
Omdat hij ook verder nogal wat klachten had en erg moe was, ging hij naar mijn orthomoleculair geneeskundige. Die constateerde ook bij hem een B12 tekort en gaf hem hoog gedoseerde smelttabletten.
Daar knapte hij van op. Zelfs zoveel, dat hij in staat was met een paar fotovrienden naar Noorwegen af te reizen om het Noorderlicht te fotograferen.
Toch kwam de vermoeidheid na verloop van tijd terug en begon hij steeds slechter te lopen. Ook had hij het weer vaker benauwd en werd hij opnieuw afwezig. Hij kreeg problemen met fel licht, met witte wanden en met geluiden. Het geluid van de tv zette hij telkens uit. Zijn stem klonk krachteloos en hij hoestte vaak. Er zat geen fut meer in en hij had rugpijn.
Uit bloedonderzoek kwam niets bijzonders en zijn B12 was ruim 6000 pmol/l.
Hoog genoeg, toch twijfelde ik. Zijn klachten leken zo op die van mij.
Ik zocht mijn heil weer op internet.
Daar las ik dat het vaker gebeurde dat bij iemand de B12 tabletten eerst leken te werken maar dat na verloop van tijd toch klachten terugkwamen en zelfs toenamen. De verklaring hiervoor zou zijn, dat de waarde in het bloed wel steeg maar dat de B12 niet in de weefsels terechtkwam.
Hier konden we alleen achter komen wanneer hij de smelttabletten zou laten staan.
De pijn in zijn rug verergerde. Omdat hij een jaar eerder van een trapje was gevallen en daarbij o.a. zijn rugwervel had gebroken, schoven we het daar op.
Van de huisarts kreeg hij Tramadol. Dat hielp niet. De dosis werd opgehoogd. Hij kreeg veel last van de bijwerkingen. Ook klaagde hij over zijn benen en heupen. Hij zei het gevoel te hebben dat hij met zijn linkervoet ergens tegenaan kwam wanneer hij liep.
Uiteindelijk kreeg hij zoveel pijn dat hij bij de pijnbestrijding terechtkwam omdat niemand iets kon vinden op de foto's en de scans die werden gemaakt. Hij kwam nauwelijks nog zijn bed uit.
De arts van de pijnbestrijding schreef een Tens voor, maar die gaf geen verlichting.
Op onze vaste kaartavond legde hij klaver 1,2 en 4 op tafel, als zijnde een serie. Wij dachten dat hij de draak met ons stak, zoals hij wel vaker deed.
Al snel werd echter duidelijk dat hij echt niet zag dat dit niet klopte.
'Het is toch goed zo?' zei hij.
Wij konden praten als Brugman, hij zag niet dat er nog een 3 tussen hoorde.
'Ik begrijp het niet,' zei hij.
Ook na onze uitleg, dat daar nog een 3 tussen moest, snapte hij het niet.
Hij bleef maar herhalen: 'Ik begrijp jullie niet.'
Even dachten we dat de Tramadol de oorzaak was van zijn verwarring, maar hun opgeroepen huisarts zei dat het hem eerder iets neurologisch leek.
Ik vroeg de arts of de B12 hier nog iets mee te maken kon hebben. Hij wuifde dat weg omdat de B12 hoog was. De waarde was toen net iets boven de 600.
Op dat moment begreep ik dat mijn maatje de smelttabletten had laten staan en dat in een paar maanden tijd de waarde van boven de 6000 was gedaald naar ruim 600. Ik was er vrij zeker van dat zijn klachten kwamen van een B12 tekort, ondanks de waarde.
De arts was geïrriteerd toen ik dat voorzichtig opmerkte en gaf aan dat ook hij tabletten voorschreef bij een tekort. Maar bij mijn maatje was geen sprake van een tekort, zei hij.
Ik voelde aan dat een discussie hierover geen zin had.
De arts vertrok en zou een verwijzing klaarleggen voor de neuroloog.
Mijn maatje wilde diezelfde avond nog een brief typen op de laptop. Het lukte hem niet de letters te vinden om woorden te maken. Zijn handen zweefden boven de toetsen en opnieuw zei hij: 'Ik snap het niet. Wil jij de brief typen? Ik snap het niet, ik weet niet meer hoe het moet.'
Het kwam mij bekend voor. Ik was er nu helemaal van overtuigd dat hij B12 injecties nodig had.
Wetend dat de arts hem die niet zou geven, stelde ik voor dat ik dat ging doen, onder het mom van: 'baat het niet, het schaadt ook niet'.
Ik had een EpiPen voor het geval dat hij in het onwaarschijnlijkste geval een anafylactische shock zou krijgen.
Ik haalde mijn spullen op en zette de injectie.
De B12 werkte bij mijn maatje echter niet zo snel als bij mij.
Had ik anderhalf uur na de injectie al resultaat, bij mijn maatje duurde het bijna drie dagen voordat er iets veranderde.
Anderhalve week (en drie injecties) later reageerde mijn maatje weer normaal.
Omdat hij nog steeds zoveel rugpijn had, dat hij bijna niet uit bed kon komen, vroeg ik op internet of iemand tips had tegen de pijn.
Ik kreeg het advies wietolie te proberen.
Al na een paar dagen werkte de wietolie in combinatie met de injecties zo goed dat mijn maatje voor het eerst sinds jaren zonder pijn door het leven ging.
Hij kocht een rollator en met dat hulpmiddel kon hij weer lopen.
Omdat mijn maatje bloedverdunners kreeg en ik in zijn bilspier moest injecteren vroeg ik om raad - wederom op internet.
Ik kreeg antwoord van twee trombosedienstmedewerkers. Zij waren net als ik lid van de besloten Facebookgroep B12 tekort, de vergeten ziekte.
Hun advies was om niet meer dan 1 ml intra musculair (in de spier) te injecteren. Elke keer wanneer ik injecteerde moest ik vooraf contact opnemen met de trombosedienst waar mijn maatje zijn bloed liet prikken. De INR waarde (dikte van het bloed) moest liefst tussen de 2 en de 3 liggen.
Mijn maatje had intussen contact opgenomen met zijn huisarts en bracht hem informatie over de B12. Hij gaf aan voortaan B12 injecties te willen. De arts werd kwaad en weigerde in eerste instantie. Daarna mocht hij ze toch, want, ik citeer mijn vrienden: 'Oudere artsen (in ziekenhuizen) nemen zelf ook B12 injecties om zich wat fitter te voelen.'
Mijn maatje zei dat hij iemand kende die hem thuis kon injecteren. Dat was geen probleem, en hij kreeg de nodige ampullen voorgeschreven.
De ampullen van de huisarts waren echter 2 ml.
De ampullen die ik had, kwamen uit Duitsland en daarin zat 1 ml.
In overleg met mijn vrienden besloot ik daarom mijn ampullen te gebruiken en niet die van de huisarts.
De trombosedienst verleende alle medewerking.
Ondertussen had ik zelf een groot probleem.
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
wordt vervolgd)