Wat zich verder afspeelde:
Op advies van mijn neef ging ik naar een orthomoleculair geneeskundige.
Dankzij hem waren hij en een paar van zijn zussen flink opgeknapt.
'Wat jij hebt, zit in de familie,' zei mijn neef.
Hij gaf me het adres en ik maakte een afspraak.
Dit speelde voor mijn bezoek aan de internist.
Naar mijn idee werkte de orthomoleculair geneeskundige veel grondiger en moderner dan de reguliere arts en de specialist.
Voor het eerste consult moest ik een vragenformulier invullen via een extra beveiligde, eenmalig te gebruiken pagina op internet. Daarin vroeg hij niet alleen naar mijn huidige klachten, maar ook naar aandoeningen die in de familie voorkwamen, naar oude klachten en naar ziektes en behandelingen die ik gedurende mijn leven had ondergaan, inclusief tandartsbehandelingen en medicijngebruik. Kortom, een zeer uitgebreide anamnese.
Dit zouden artsen ook moeten doen, dacht ik.
Hij nam bloed af van mij en gaf in het tweede consult aan dat ik een fors B-12 tekort had.
Ook was de Borrelia bacterie in mijn bloed aangetroffen. Dit was vrij algemeen in de streek waarin wij woonden en het gebeurde zelden dat iemand Lyme ontwikkelde, zei hij.
Nadat het onderzoek door de internist was afgerond en na mijn eerste consult bij de orthomoleculaire geneeskundige (dus vóór diens diagnose) kocht ik B12 smelttabletten op internet.
Hoewel de tabletten hoog gedoseerd waren (3000 mcg per stuk, 2x per dag in te nemen - ter vergelijking: normaal heb je 2,8 mcg per dag nodig) trad er geen verbetering van mijn klachten op in de weken dat ik ze gebruikte.
Mijn huisarts belde mij na haar vakantie op en gaf aan dat ik kon overgaan op 1 injectie per maand. Ik had nu voldoende injecties gehad en de B12 zou nog lang doorwerken.
Ik zei dat ik voorlopig twee injecties per week wilde zoals in de bijsluiter stond. Ik zat midden in mijn opheffingsuitverkoop, ik kon wel wat extra energie gebruiken.
Na wat soebatten ging ze ermee akkoord dat ik twee keer per week injecties kreeg gedurende de opheffingsuitverkoop.
Ik zei dat ik zelf wilde leren injecteren omdat het veel te druk was in de winkel om twee keer in de week langs te komen voor een injectie. De werkelijke reden was, dat ik de bui al zag hangen.
Volgens haar onderschatte ik het zelf injecteren.
Ik zei dat diabetici ook zelf prikken.
Dat was niet met elkaar te vergelijken, zei ze.
Ik gaf aan dat een kennis van mij zelf prikte en dat ik dat voortaan toch echt ook zelf wilde doen.
Ze ging overstag en ik mocht van de assistente leren hoe ik een injectie moest zetten.
Dat was voor mij geen probleem, ik had een avond zitten oefenen met een appel en was meteen de eerste keer al goed in staat de handeling in aanwezigheid van de assistente te verrichten.
Nu was ik niet langer afhankelijk. Eind goed al goed.
Helaas was dat niet het geval.
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
wordt vervolgd)
Op advies van mijn neef ging ik naar een orthomoleculair geneeskundige.
Dankzij hem waren hij en een paar van zijn zussen flink opgeknapt.
'Wat jij hebt, zit in de familie,' zei mijn neef.
Hij gaf me het adres en ik maakte een afspraak.
Dit speelde voor mijn bezoek aan de internist.
Naar mijn idee werkte de orthomoleculair geneeskundige veel grondiger en moderner dan de reguliere arts en de specialist.
Voor het eerste consult moest ik een vragenformulier invullen via een extra beveiligde, eenmalig te gebruiken pagina op internet. Daarin vroeg hij niet alleen naar mijn huidige klachten, maar ook naar aandoeningen die in de familie voorkwamen, naar oude klachten en naar ziektes en behandelingen die ik gedurende mijn leven had ondergaan, inclusief tandartsbehandelingen en medicijngebruik. Kortom, een zeer uitgebreide anamnese.
Dit zouden artsen ook moeten doen, dacht ik.
Hij nam bloed af van mij en gaf in het tweede consult aan dat ik een fors B-12 tekort had.
Ook was de Borrelia bacterie in mijn bloed aangetroffen. Dit was vrij algemeen in de streek waarin wij woonden en het gebeurde zelden dat iemand Lyme ontwikkelde, zei hij.
Nadat het onderzoek door de internist was afgerond en na mijn eerste consult bij de orthomoleculaire geneeskundige (dus vóór diens diagnose) kocht ik B12 smelttabletten op internet.
Hoewel de tabletten hoog gedoseerd waren (3000 mcg per stuk, 2x per dag in te nemen - ter vergelijking: normaal heb je 2,8 mcg per dag nodig) trad er geen verbetering van mijn klachten op in de weken dat ik ze gebruikte.
Mijn huisarts belde mij na haar vakantie op en gaf aan dat ik kon overgaan op 1 injectie per maand. Ik had nu voldoende injecties gehad en de B12 zou nog lang doorwerken.
Ik zei dat ik voorlopig twee injecties per week wilde zoals in de bijsluiter stond. Ik zat midden in mijn opheffingsuitverkoop, ik kon wel wat extra energie gebruiken.
Na wat soebatten ging ze ermee akkoord dat ik twee keer per week injecties kreeg gedurende de opheffingsuitverkoop.
Ik zei dat ik zelf wilde leren injecteren omdat het veel te druk was in de winkel om twee keer in de week langs te komen voor een injectie. De werkelijke reden was, dat ik de bui al zag hangen.
Volgens haar onderschatte ik het zelf injecteren.
Ik zei dat diabetici ook zelf prikken.
Dat was niet met elkaar te vergelijken, zei ze.
Ik gaf aan dat een kennis van mij zelf prikte en dat ik dat voortaan toch echt ook zelf wilde doen.
Ze ging overstag en ik mocht van de assistente leren hoe ik een injectie moest zetten.
Dat was voor mij geen probleem, ik had een avond zitten oefenen met een appel en was meteen de eerste keer al goed in staat de handeling in aanwezigheid van de assistente te verrichten.
Nu was ik niet langer afhankelijk. Eind goed al goed.
Helaas was dat niet het geval.
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
wordt vervolgd)