Het verraderlijke van een B12 tekort, is dat je aan de buitenkant niets ziet. Ogenschijnlijk zie je er gezond uit. En wat daar bij komt, zeker in de beginfase, is dat klachten komen en gaan - ze wisselen van plaats en van hevigheid; bovendien kun je de ene dag veel en de volgende dag niets. Dat maakt deze aandoening erg ongeloofwaardig voor je omgeving, waardoor al snel wordt gedacht dat het 'tussen je oren' zit.
Als vrouw heb je nog een extra probleem.
Al in 2003, ik was 46 jaar, werden mijn klachten (moe, slecht slapen, stemmingswisselingen, geheugenstoornis, hartkloppingen, spierpijn, hoofdpijn) door de internist geschoven op de overgang.
Ook in 2006 schreef zijn opvolger: mevrouw begint wat met overgangsklachten.
In werkelijkheid zat ik in 2008 en 2009 pas echt in de overgang.
Ik had en heb nóg een handicap: mijn schildklieraandoening.
Omdat ik telkens zo moe was, schroefde ik mijn schildkliermedicatie op om toch maar door te kunnen gaan. Mijn TSH, die bij schildklierpatiënten liefst rond de 1 mU/l moet zitten (of in elk geval tussen de 0,40 mU/l en 4,00 mU/l), was bijna onmeetbaar: 0,008 mU/l. De internist schreef aan de huisarts: hoog-normaal gesubstitueerde primaire hypothyreoïdie en bij een TSH van 0,040 mU/l schreef hij: adequate TSH suppressie.
Zijn opvolgster schreef bij een TSH van 0,25 mU/l: iets overgesuppleerde hypothyreoïdie en zij waarschuwde mij dat hierdoor hartproblemen konden ontstaan.
Per internist kunnen de meningen dus verschillen.
Ik schrijf dit omdat het instellen op de juiste schildkliermedicatie op zich al erg lastig is, met een B12 tekort wordt dat nog moeilijker omdat sommige klachten elkaar overlappen. Met name het fijn instellen (dosis waarbij jij je prettig voelt) is precisiewerk en gebeurt veelal op basis van (rest)klachten. Je kunt dan niet blindvaren op bloedwaarden.
Helaas ontstond in 2016 een Thyrax tekort en moest ik overstappen op een ander merk. Na de overstap werkte mijn schildklier te snel en moest ik de medicatie verlagen. Een aantal weken daarna voelde ik aan alles dat mijn schildklier juist weer te traag werkte en omdat ik intussen geen internist meer had, o.a. vanwege een verschil van mening over de B12, besloot ik zelf maar iets op te hogen. Uit het bloedonderzoek dat ik twee maanden later via mijn huisarts liet doen, bleek dat dit een juiste beslissing was.
Ik voelde mij een stuk beter. Zeker toen ook de B12 injecties resultaat afwierpen.
Helaas moest ik toch nog mijn huis verkopen. Ik had geen geld meer voor onderhoud, het grasmaaien en de heg snoeien was me nog steeds te zwaar, en ik zat met een schuld omdat de gemeente een uitkering terugvorderde.
Ik moest mijn spaarzeker hypotheek openbreken. Jammer genoeg betekende dat ook het einde van mijn pensioenopbouw. De spaarzeker was namelijk mijn pensioenpotje.
Toch prees ik mijzelf gelukkig: ik kon tenminste nog lopen, was niet dement, en ik kon, mede dankzij de lage rente, een ander huis kopen, zij het een goedkoper.
Mijn huis was binnen twee weken verkocht.
Ik vond een mooie tussenwoning in een andere gemeente en hapte vrij snel toe omdat ik merkte dat het huizenaanbod in korte tijd drastisch daalde.
De bank ging akkoord en op 1 augustus 2017 stak ik de sleutel in het slot van mijn nieuwe woning.
In diezelfde periode ging het steeds slechter met mijn maatje.
Hij stond al een paar maanden op de lijst om opgeroepen te worden voor zijn hartklepoperatie. Dat was voor hem een tegenvaller want in eerste instantie werd gezegd dat hij binnen een paar weken na de vooronderzoeken al geopereerd zou worden.
We waren intussen een beetje aan het afbouwen met de B12 omdat het goed leek te gaan en zaten bij hem nu op injecties om de vijf dagen.
Zelf zat ik wisselend om de acht en negen dagen, al nam ik na mijn verhuizing ook wel eens een injectie na zeven dagen.
Soms wist ik niet meer wat ik nu precies voelde. Ik was moe van alle drukte rond de verhuizing en van de zorgen omtrent mijn maatje.
Na de verhuizing kon ik twee weken lang bijna niet meer lopen vanwege de pijn in mijn rug.
Daarna ging het weer wat beter.
We probeerden zoveel mogelijk iedere dag iets leuks te doen om mijn hartsvriend af te leiden. Mijn huis verder inrichten kwam later wel.
Mijn maatje kon echter steeds minder ver lopen. Hij voelde zich ronduit slecht en zijn echtgenote belde met de hartafdeling van het ziekenhuis.
Hij kreeg bericht. Op 29 augustus moest hij naar het ziekenhuis en op 30 augustus werd hij geopereerd.
Op 28 augustus gaf ik hem een B12 injectie.
De operatie verliep voorspoedig en binnen een week mocht hij al naar het ziekenhuis in zijn eigen woonplaats.
Dat was voorlopig evenwel het laatste goede nieuws …
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
wordt vervolgd
Als vrouw heb je nog een extra probleem.
Al in 2003, ik was 46 jaar, werden mijn klachten (moe, slecht slapen, stemmingswisselingen, geheugenstoornis, hartkloppingen, spierpijn, hoofdpijn) door de internist geschoven op de overgang.
Ook in 2006 schreef zijn opvolger: mevrouw begint wat met overgangsklachten.
In werkelijkheid zat ik in 2008 en 2009 pas echt in de overgang.
Ik had en heb nóg een handicap: mijn schildklieraandoening.
Omdat ik telkens zo moe was, schroefde ik mijn schildkliermedicatie op om toch maar door te kunnen gaan. Mijn TSH, die bij schildklierpatiënten liefst rond de 1 mU/l moet zitten (of in elk geval tussen de 0,40 mU/l en 4,00 mU/l), was bijna onmeetbaar: 0,008 mU/l. De internist schreef aan de huisarts: hoog-normaal gesubstitueerde primaire hypothyreoïdie en bij een TSH van 0,040 mU/l schreef hij: adequate TSH suppressie.
Zijn opvolgster schreef bij een TSH van 0,25 mU/l: iets overgesuppleerde hypothyreoïdie en zij waarschuwde mij dat hierdoor hartproblemen konden ontstaan.
Per internist kunnen de meningen dus verschillen.
Ik schrijf dit omdat het instellen op de juiste schildkliermedicatie op zich al erg lastig is, met een B12 tekort wordt dat nog moeilijker omdat sommige klachten elkaar overlappen. Met name het fijn instellen (dosis waarbij jij je prettig voelt) is precisiewerk en gebeurt veelal op basis van (rest)klachten. Je kunt dan niet blindvaren op bloedwaarden.
Helaas ontstond in 2016 een Thyrax tekort en moest ik overstappen op een ander merk. Na de overstap werkte mijn schildklier te snel en moest ik de medicatie verlagen. Een aantal weken daarna voelde ik aan alles dat mijn schildklier juist weer te traag werkte en omdat ik intussen geen internist meer had, o.a. vanwege een verschil van mening over de B12, besloot ik zelf maar iets op te hogen. Uit het bloedonderzoek dat ik twee maanden later via mijn huisarts liet doen, bleek dat dit een juiste beslissing was.
Ik voelde mij een stuk beter. Zeker toen ook de B12 injecties resultaat afwierpen.
Helaas moest ik toch nog mijn huis verkopen. Ik had geen geld meer voor onderhoud, het grasmaaien en de heg snoeien was me nog steeds te zwaar, en ik zat met een schuld omdat de gemeente een uitkering terugvorderde.
Ik moest mijn spaarzeker hypotheek openbreken. Jammer genoeg betekende dat ook het einde van mijn pensioenopbouw. De spaarzeker was namelijk mijn pensioenpotje.
Toch prees ik mijzelf gelukkig: ik kon tenminste nog lopen, was niet dement, en ik kon, mede dankzij de lage rente, een ander huis kopen, zij het een goedkoper.
Mijn huis was binnen twee weken verkocht.
Ik vond een mooie tussenwoning in een andere gemeente en hapte vrij snel toe omdat ik merkte dat het huizenaanbod in korte tijd drastisch daalde.
De bank ging akkoord en op 1 augustus 2017 stak ik de sleutel in het slot van mijn nieuwe woning.
In diezelfde periode ging het steeds slechter met mijn maatje.
Hij stond al een paar maanden op de lijst om opgeroepen te worden voor zijn hartklepoperatie. Dat was voor hem een tegenvaller want in eerste instantie werd gezegd dat hij binnen een paar weken na de vooronderzoeken al geopereerd zou worden.
We waren intussen een beetje aan het afbouwen met de B12 omdat het goed leek te gaan en zaten bij hem nu op injecties om de vijf dagen.
Zelf zat ik wisselend om de acht en negen dagen, al nam ik na mijn verhuizing ook wel eens een injectie na zeven dagen.
Soms wist ik niet meer wat ik nu precies voelde. Ik was moe van alle drukte rond de verhuizing en van de zorgen omtrent mijn maatje.
Na de verhuizing kon ik twee weken lang bijna niet meer lopen vanwege de pijn in mijn rug.
Daarna ging het weer wat beter.
We probeerden zoveel mogelijk iedere dag iets leuks te doen om mijn hartsvriend af te leiden. Mijn huis verder inrichten kwam later wel.
Mijn maatje kon echter steeds minder ver lopen. Hij voelde zich ronduit slecht en zijn echtgenote belde met de hartafdeling van het ziekenhuis.
Hij kreeg bericht. Op 29 augustus moest hij naar het ziekenhuis en op 30 augustus werd hij geopereerd.
Op 28 augustus gaf ik hem een B12 injectie.
De operatie verliep voorspoedig en binnen een week mocht hij al naar het ziekenhuis in zijn eigen woonplaats.
Dat was voorlopig evenwel het laatste goede nieuws …
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
wordt vervolgd