Met trillende vingers deelt ze het bericht. Natuurlijk deelt ze het. Want als er iemand is die weet hoe de moeder van het vermiste meisje zich op dit moment voelt, is zij het. De kwellende onzekerheid, de angst.
Vorig jaar schakelde ze zelf de sociale media in omdat de politie niet in actie kwam. Marijke werd nog geen vierentwintig uur vermist.
'Ach mevrouw, als we alle kinderen die een keertje weglopen meteen als vermist opgeven, is het einde zoek. Meestal zijn ze binnen een dag of twee weer thuis. Uw dochter ook, dat zult u zien. Maak u niet meteen teveel zorgen.'
Ze vervloekte de man, en hij kreeg geen gelijk wat Marijke betrof.
Met een zucht sluit ze de computer af. Maar het bericht laat haar niet meer los.
'Uw dochter was vandaag niet op school. Is ze misschien ziek? Wilt u mij even terugbellen alstublieft?' Marijke's klassenleraar heeft haar voicemail ingesproken maar overdag staat haar gsm op stil. Ze beluistert zijn bericht pas in de namiddag en is verbaasd. Marijke niet op school? Onmogelijk. Ze gaat graag naar school en al helemaal sinds ze verliefd is op Bart.
Ze belt Marijke mobiel, krijgt de voicemail ervoor, spreekt in. Stuurt een appje, en nog een, en nog een. Geen reactie.
Wat nu? Ze negeert de kriebel in haar buik en belt rond. Eerst haar ex, dan Barts vader en daarna de ouders van vriendinnen. Niemand weet waar Marijke is. Niemand heeft haar gezien of iets van haar gehoord.
De paniek slaat toe, in golven. Ze rent naar het toilet en geeft over. In Godsnaam, Marijke, waar ben je, laat wat van je horen.
Het politiebureau. De onwillige agent. De media. Ze beleeft alles opnieuw.
Tranen rollen langs haar wangen, spatten uiteen op de in kerstsfeer gedekte tafel, daar waar ze Marijke's foto neerzette.
'Laten we de kerst vieren met een diner bij jou,' stelde Frits voor.
Ze houdt van hem maar dit kan ze niet met hem delen. Het is niet zijn kind dat ze op kerstavond in een greppel vonden. Hij zal nooit voelen wat zij voelt. Zelfs Marijke's vader staat er anders in. Nuchterder.
Kerst vieren. Het idee. Voor haar valt er niks te vieren. De dader zit vast maar ze weet hoe het gaat. Vorig jaar was hij met proefverlof. Ondanks de enkelband lukte het hem toch haar kind te verkrachten en ... Ze bijt haar lip stuk, het bloed kalmeert.
'U bent toch de moeder van (...)?'
'Ja, en u bent (...)'
Ze houden het gesprek kort om de lijn vrij te houden.
Het delen doet haar goed; de moeder van het vermiste meisje ook, lijkt het wel.
'Mam?'
Ze draait zich om.
Niemand.